Vaitimbora

Alles lijkt hier in nevel gehuld: geluiden, beelden, de adem van de nacht. Het bos leeft zijn eigen leven, waar elk geritsel een waarschuwing is en elke schaduw een oude geest kan blijken te zijn. In de lucht hangt magie en een licht gevoel van angst, datzelfde kinderlijke gevoel wanneer je bang bent, maar het ook interessant vindt en niet weg kunt lopen.

Braziliaanse mythen komen tevoorschijn uit het woud op het ritme van trommels, vogels praten met legendes en de naam Boitatá klinkt als een bezwering. De muziek lijkt zelf te ademen - vochtige lucht, dik van het leven en gefluister. Het is allemaal een beetje wild, een beetje heilig, en zeker niet stedelijk. Alsof de nacht heeft besloten zich te herinneren dat ze ouder is dan de mens.