Записка 8

De nacht gaat stil over in neonlicht, alsof het over de voorruit verspreidt. De stad zoemt, maar binnenin is het stil, zo stil dat zelfs je hart met vertraging klopt. Het lijkt alsof de straten zelf zullen aangeven waar we heen moeten, waar zij is. Het zoeken lijkt hier meer op een bezwering: de motor aan, de navigatie uit en een hardnekkig verlangen om niet een persoon te vinden, maar een weerspiegeling, een wederhelft, die ergens tussen de lantaarns en de maan schittert. De wind waait in je gezicht, en in je borstkas voel je het licht van de koplampen en een beetje waanzin. En dit alles lijkt niet op een achtervolging, maar op een gebed, fluisterend uitgesproken op de soundtrack van je eigen gedachten.