Забий

Liefde is als een berg: het ene moment lijkt het de top, het andere moment stort het ineens in. Alles is wankel, heftig, een beetje gek - en daardoor echt levendig. Tussen uitbarstingen van tederheid en jaloezie flitst een hele melkweg voorbij - een kosmos waar iemand nog steeds probeert contact te maken, te praten, op zijn minst een soort baan te creëren.

Elke regel is als een stap op een helling: dan omhoog, dan omlaag, dan weer naar nergens. Hier klinken ruzies als gebeden, vergeving als bekentenissen, en dansen samen als de enige manier om niet verdwaald te raken in de duisternis. Goed zijn, slecht zijn, jezelf zijn - en toch liefhebben, zelfs als het hart niet meer zeker weet wie er in dit verhaal gelijk heeft.