Luna llena

De nacht lijkt een beetje te hangen tussen de lichtvlekken en neon schaduwen. Ergens daar is zij, zonder stories, zonder likes, zonder sporen op het internet. Ze is helemaal niet iemand die volgens een algoritme leeft, en misschien is dat wel wat zo gekmakend is. Het lijkt alsof ze niets op te scheppen heeft – geen filters, geen verhalen, alleen een blik waarin je je wilt verliezen.

Hij is helemaal in de drukte van de straten, in het ritme van de motor en in zijn eigen littekens, die hij al lang niet meer opmerkt. Een bandiet, maar met een ziel die om de een of andere reden nog steeds naar de maan zoekt. Dezelfde maan die alles ziet, maar aan niemand iets vertelt. En terwijl de wereld als een verhaal voorbijtrekt, praat hij met haar – niet met het meisje, maar met de maan, als de laatste getuige van wat echt was.

Het lied is als een lange, slapeloze nacht, waarin in plaats van bekentenissen de vraag echoot: waarom komt alles altijd op het verkeerde moment? Een beetje droefheid, een beetje ritme en veel lucht tussen de woorden. Het lijkt alsof je, als je tot het einde luistert, bijna kunt geloven dat het antwoord toch zal komen – ergens tussen de maten en de ademhaling van de stad.