Терентий

Ergens aan de rand van het dorp, in stilte en verwaarloosde alledaagse rommel, woont een legendarische man – met een zweep, nostalgie en latex, die de hervormingen, sancties en Pole Chudes (een Russisch spelprogramma) heeft overleefd. In zijn wereld heeft alles al lang zijn betekenis verloren, maar de discipline is gebleven: het huis is schoon, de fantasieën onder controle, en het stopwoord is helaas vergeten. Een beetje triest, een beetje absurd – zoals het leven, als je erover nadenkt.

In dit liedje is geen vulgariteit te vinden – alleen ironie over hoe eenzaamheid inventief kan zijn. De oude Terentius is niet alleen een held uit de provinciale folklore, hij is ook een soort herinnering: iedereen houdt vast aan zijn eigen dingen, de een aan zijn droom, de ander aan zijn gewoontes, weer een ander aan zijn ketenen en riemen. En dat alles samen klinkt niet als een schandaal, maar als een hymne aan de menselijke eigenaardigheid – een beetje belachelijk, een beetje teder en pijnlijk levendig.