mirrors demo

Het klinkt allemaal als een dagboek, geschreven met een zwarte pen op de achterkant van een schoolschrift - boos, eerlijk, slapeloos. De woorden stromen naar buiten als een briesje uit een halfopen raam: haat tegen je spiegelbeeld, tegen gewoontes, tegen andermans en je eigen fouten, tegen mensen van wie je niet los kunt komen, zelfs als dat nodig is.

De muziek verandert deze boosheid in iets bijna moois - nerveus, trillend, maar herkenbaar. Dit is een lied over hoe moeilijk het is om te ademen als je eigen ‘ik’ te benauwend wordt, en hoe beangstigend het is om in die benauwdheid de telefoontjes, vragen en het gelach van anderen te horen. Het lijkt over liefde te gaan, maar eigenlijk gaat het over hoe je soms alle spiegels wilt weggooien en onzichtbaar wilt blijven, om even niet langer je eigen vijand te zijn.