Moscow Mule

De nacht ruikt naar zweet, rum en berichten zonder foto's. Alles wordt sneller beslist dan een emoji verstuurd kan worden - een paar slokken, een paar bewegingen, en de wereld wordt kleiner tot twee mensen die ‘niet samen zijn, maar al lang met elkaar verbonden’. In dit ritme is geen plaats voor gevoelens - alleen hitte, spel en een beetje gevaarlijke intimiteit, die de grenzen tussen liefde en gewoonte doet vervagen.

De muziek trilt als een hartslag en de woorden klinken alsof ze worden uitgesproken tijdens het uitademen - zonder beloften, maar wel eerlijk. Het gaat allemaal over hoe passie tijdelijk maar echt kan zijn; hoe het lichaam beter onthoudt dan het hart. En ergens tussen grap en vonk ontstaat weer datzelfde “que se joda” - wanneer je niet meer nadenkt over wie als eerste schrijft, omdat de nacht toch wederkerig is.