мило материшься

De vochtige ochtendlucht, aan elkaar gekleefde wimpers, de geur van as in mijn haar en datzelfde licht in het raam, dat alles beloofde, behalve rust. Hier is alles zoals in de winter op het binnenplein van een flatgebouw: de sneeuw is grijs, sigaretten zijn bitter, woorden snijden kouder dan de wind. En temidden van dit alles is er een vreemde genegenheid, die tegelijkertijd lijkt op een ruzie en tederheid, waar scheldwoorden warmer klinken dan complimenten.

Het lied lijkt te gaan over twee mensen die elkaar proberen te verwarmen, zelfs als de kou al van binnenuit komt. Over ruzies die een liefdestaal worden, en over hoe het soms makkelijker is om haat te bekennen dan dat je zonder die persoon leegte voelt. Het gaat hier niet om een ideaal beeld, maar om een echt beeld, dat uitbarst in geschreeuw en gelach.