idols

De woorden klinken als een erkenning dat schitterende luchtspiegelingen sterker kunnen verblinden dan echte sterren. Het najagen van ‘valse goden’ levert alleen lege handen op en het gevoel dat de tijd voor niets is verstreken. Maar dat is geen tragedie, eerder een soort helderheid, alsof eindelijk het neonlicht in de kamer is uitgegaan en je nu kunt zien waar de deur naar buiten is.

Het motief hier is niet een nederlaag, maar een keerpunt: afstand doen van overbodige idolen, ze zonder spijt wegdoen en eindelijk ruimte maken voor iets echts. De muziek houdt dit besluit vastberaden vast, als een mantra, waarbij elke herhaalde regel de spijker nog dieper in het oude waardensysteem slaat. De ironie van het lot is dat verlies een overwinning blijkt te zijn, want soms begint de weg vooruit met capitulatie.