Mansion

Het is ongemakkelijk binnen de muren van dit ‘herenhuis’ - er is te veel stilte, die zwaarder weegt dan welk geschreeuw dan ook. Elke regel klinkt als een stap door lege kamers, waar het stof herinneringen verzamelt aan wat hier ooit leefde. Het lichaam voelt oud aan, niet vanwege de jaren, maar omdat de zwaarte van de herinneringen op de schouders drukt.

Woorden worden raadsels, waarin meer leegte dan antwoorden zit. “Wie ben je?” - een vraag die geen antwoord zoekt, maar alleen de deur naar twijfel verder opent. Een droog blad op de deurklink, sporen van water in de gang - kleine dingen die symbolen worden van hele verloren werelden.

In deze muziek wordt vreugde beloofd, maar die is onderweg verloren gegaan. Wat overblijft is alleen de vreemde schoonheid van het verval - een schoonheid waarvan je je tegelijkertijd wilt afwenden en nog even wilt blijven kijken.

Visuele effecten en kleurplaten: Elijah Seger