Unspoken

Krachtig als frisse lucht na een onweer, ruikt dit nummer naar eerlijkheid en dennennaalden. Er is hier geen plaats voor hints of halfslachtige bekentenissen - elk woord klinkt alsof het vanaf de top van een heuvel wordt geroepen en het echoot verder dan je zou willen. In de stem klinkt de vastberadenheid van iemand die eindelijk is gestopt met het verbergen van zijn gevoelens en het achterhouden van de waarheid, zelfs als die pijn doet als grind onder blote voeten.

Het gaat hier niet om bombastisch heldendom, maar om een stille, maar volhardende keuze: spreken, liefhebben, excuses aanbieden, bidden – en dat hardop doen, tot het einde toe. De muziek dreunt als voetstappen op een oude veranda en laat een gevoel van rust achter: alles is gezegd, alles is beleefd, niets is achter slot en grendel.