Friction

Een hete stad in de plakkerige huid van de zomer, waar de lucht trilt van elektriciteit en het lijkt alsof de betonnen muren zelf elke stap volgen. Op straat is het luidruchtig en onrustig, maar onder de grond is het een heel eigen universum. Daar vraagt niemand naar je naam, controleert niemand je papieren, eist niemand uitleg. Er is alleen het ritme dat klopt als een hart, en vreemde lippen die plotseling te dichtbij komen.

Vonken schieten door de draden, ademhalingen worden gevangen in het donker, maskers vallen vanzelf af. Alles verandert in wrijving - precies datgene waaruit vrijheid en verlangen ontstaan. Het lijkt alsof je alleen maar hoeft aan te raken - en de spanning zal verdwijnen, maar juist in die spanning zit de betekenis. Niet weerstaan, niet weglopen, maar het laten branden.