Pobres Románticos

Het klinkt als een kroniek van eeuwige ‘had moeten’ - kussen, zeggen, loslaten... maar alles bleef in de lucht hangen, als een onafgemaakte brief. Fouten stapelen zich op tot een verzameling, en in plaats van een tragedie ontstaat er een stille ironie: nou ja, de ‘slechte romantici’ zijn weer terug in de arena en doen weer alsof liefde eenvoudige wiskunde is.

In het refrein voel je een vreemde troost: liefde wordt immers altijd geboren en sterft altijd, dus er komt weer een nieuwe cyclus. Niets is definitief, alles is tijdelijk, zelfs pijn. Het verdriet is hier zacht, zonder wrok - eerder als een herinnering aan een oud litteken dat niet meer pijn doet, maar een mooi patroon op de huid heeft achtergelaten.