THE FALL

Als een dagboek op het ritme van de ademhaling, schommelt dit lied tussen de muren en weerspiegelt het innerlijke littekens die fluisteren: “houd vol”. Er is geen pathos - alleen een eerlijke erkenning dat ook sterke mensen moe worden. Elk woord klinkt als een stap op dun ijs, en de beats als het kloppen van een hart dat probeert niet naar beneden te vallen.

In deze regels zit licht door de rook heen, geloof door de vermoeidheid heen. Het voelt alsof iemand zichzelf weer bij elkaar raapt in een donkere kamer, terwijl hij door een scheur in het plafond naar de hemel kijkt en uit gewoonte kusjes naar de sterren stuurt. De muziek lijkt je bij de hand te nemen, grapjes te maken over je angsten en je tegelijkertijd de kracht te geven om door te gaan, zelfs als de weg ruw en niet perfect is.