Disarray

Het klinkt als een gesprek met de tijd zelf, waarin veel onuitgesproken dingen en een lichte vermoeidheid van eigen eerlijkheid voorkomen. De woorden vallen op de melodie als veelkleurige scherven - soms scherp, soms zacht, en tussen hen door verschijnt een stille glimlach: ja, het was chaotisch, ja, er is iets kapot gegaan, maar ook dat heeft zijn eigen schoonheid.

Elke regel lijkt op een lijstje met kleine gewoontes en spijt, die plotseling poëzie worden. Er zijn hier geen luide beschuldigingen, alleen het gevoel van een eindeloze terugkeer naar iets warms en tegelijkertijd pijnlijks. De muziek schommelt tussen ironie en tederheid, als een nachtelijke briefwisseling waarin alles al gezegd is, maar je toch nog een keer op ‘verzenden’ wilt drukken.