Sepsis

Op de drempel van een grote ontknoping - de nachtelijke lucht is zwaar van ziekte en lang vergeten beloften, de weg strekt zich uit als een lint van herinneringen. Een aantekening in een notitieboekje, alsof je iemand toefluistert: “nieuwe lijn, waanzin volgens schema”, en de motoren van de eentonigheid zoemen in het ritme. De heilige moeder Dood komt de straat op met een grimmige grijns, en alles om haar heen ziet er plotseling uit als een gouden korst op een gebakken verleden - mooi, maar met een bijsmaak van as.

Het klinkt als een boosaardig gebed met een vleugje sarcasme: kevlaren draden worden geweven, een sikkel strekt zich uit over de nek, zilver rolt weg in lood, en gestolen bloemen van de staat hangen ondersteboven. Er is hier zowel theatraliteit als rustige wreedheid - alsof iedereen op een apocalyptisch feest in cultmantels is gehuld en iemand met warme leedvermaak het vuur aansteekt. Het voelt bijna als een huiselijke ramp: beangstigend dichtbij en een beetje grappig, omdat het aanbidden van het einde uiteindelijk een gewoonte wordt.