Kalt gemacht

Het klinkt koud, alsof er regendruppels op glas vallen, maar er komt iets warms en heel eigenzinnigs doorheen. De woorden doen denken aan een innerlijke monoloog vol twijfels, waarin fouten naar beneden trekken en vreemde stemmen te luid worden. En toch klinkt er temidden van deze kwetsbare duisternis een hardnekkig “ik schrijf verder” - alsof het de enige draad is die voorkomt dat alles volledig bevriest.

Het lied lijkt op een brief aan jezelf uit de toekomst: eerlijk, een beetje streng, maar met de hoop dat je het licht toch zult inhalen. In elke couplet is er een strijd tussen het gevoel van ‘niet genoeg’ en de stille belofte dat er zeker betere tijden zullen komen. En daardoor zit er zoveel herkenbare pijn en tegelijkertijd vreemde troost in: imperfect zijn is geen vonnis, maar een weg.