Prismatica

Het klinkt als een eeuwenoud gefluister, verweven met de hartslag van de tijd. De Latijnse woorden vloeien als een bezwering, waarin elke lettergreep het ruimtelijk gevoel verandert. De muziek haast zich niet, strekt zich uit in dichte lagen, als duisternis waarin de contouren van vuur zichtbaar zijn - niet fel, maar smeulend, hardnekkig.

Het is niet zomaar een melodie, maar het gevoel van een ritueel: stappen door een stenen zaal, waar de muren meer herinneren dan mensen. In elke pauze is ruimte voor verbeelding, in elk akkoord een kleverige mix van mystiek en eeuwigheid. Het lied klinkt alsof de nacht zelf haar hymne zingt.