Giời lừa

Het is alsof je per ongeluk een oud album met kindertekeningen opent - de lijnen zijn ongelijkmatig, de kleuren zijn niet helemaal uitgewerkt, en in de hoek steekt nog steeds een stukje droom over hoe het later zal zijn. En nu is ‘later’ aangebroken, maar het blijkt dat de wind sterker is dan de vleugels, en dat de beloofde sprookjes vaker veranderen in een zoute smaak op de lippen.

Maar de muziek laat je niet wegzakken in deze bitterheid. Ze pakt het op, mengt nostalgie met een vleugje brutaliteit, zodat het verdriet niet alles opslokt. In elke noot hoor je een poging om te bewijzen: zelfs als de wereld bedriegt en wankelt, blijft er in het hart toch ruimte voor een nieuw vuur. En misschien verwarmt het meer pijn dan je zou willen, maar het is wel levendig.