Opak

Hier klinkt de pijn vermoeid, zonder pathos - alsof iemand niet huilt, maar gewoon langer dan normaal zwijgt. Alles in de tekst gaat over een breuk die niet alleen het hart verscheurt, maar ook de ruggengraat breekt en alle steun wegneemt. De wereld draait door, de rook hangt in de kamer en de gedachten dwalen tussen ‘waarom’ en ‘oké’. Liefde wordt niet als een drama getoond, maar als een chronische toestand: met aanvallen, remissies en de eeuwige hoop dat het de volgende keer minder pijnlijk zal zijn.

Er zit een bittere eerlijkheid in dit lied - de erkenning dat zwakte voortkomt uit een overdaad aan gevoelens, en niet uit een gebrek daaraan. En misschien ligt daarin juist de kracht: weten dat het lot onrechtvaardig is, en toch liefhebben - tot het einde, zelfs als het verstand al lang heeft opgegeven.