Çaban Boşa

Soms is liefde als vechten met een schaduw: het lijkt dichtbij, maar de klap zit nog steeds in de leegte. Alles was bijna perfect: de handen in elkaar verstrengeld, eenstemmig gelach, de lucht met een vleugje geluk. En toen was het alsof iemand het licht had uitgedaan. En het enige dat overblijft is “Uԑraşma” te fluisteren - verspil je energie niet, verdiep je niet in iets dat niet nieuw leven kan worden ingeblazen.

Dit is een verhaal over hoe mooi iets waarin tot het laatst werd geloofd, instort. Over een leeg bed, onafgemaakte plannen en pijn die geen aandacht vraagt ​​– het leeft nu gewoon van binnen, als achtergrond. Alles is al gezegd, alle ‘als’ zijn opgebrand. Het enige dat overblijft is het accepteren dat inspanningen soms echt tevergeefs zijn, en dat dit is waar de vreemde, volwassen vrijheid ligt.