MÜCADELE

De nachtelijke straat lijkt met een scherp potlood te zijn getekend: het ritme klinkt als voetstappen op nat asfalt en de woorden zijn kort, als wachtrijen waarin meer geschreeuw dan betekenis te horen is. Hier vind je geloof en familie naast koud chroom 9 mm, euro's op tafel en een race van Trabzon naar Istanbul - een mix van straatrealisme en alledaagse pathos, die tegelijkertijd grappig en beangstigend is. Al deze harde poëzie is gebaseerd op een eenvoudig codex: eer, wraak, voorzichtigheid - en diezelfde chaotische humor die overleeft te midden van de ruzies.

Achter de ruwe glimlach schuilt een warme genegenheid voor degenen die je dierbaar zijn: je moeder, je broers, je oude gewoontes. Het lijkt alsof je buurman je in je oor fluistert: “Houd voet bij stuk, maar vergeet de mensen niet”, en dat doet hij met een nauwelijks zichtbare glimlach. Luisteren betekent een rit door de stad maken, waar elke regel ruikt naar tabak, geld en verdomde vastberadenheid, en waar ironie je behoedt voor al te serieuze conclusies.