Underwater

Net als een dagboek dat op nat papier is geschreven, ruikt dit lied naar zout, eenzaamheid en de maan. Het geeft het gevoel van een mens die niet in water verdrinkt, maar in zijn eigen transparantie, die in de ruimte schreeuwt, maar geen echo terugkrijgt. Elk woord is als een luchtbel die naar de oppervlakte stijgt en barst, zonder een spoor achter te laten.

De muziek wiegt zachtjes, als een golf: het troost een beetje, het wiegt een beetje, maar het laat je de koude bodem niet vergeten. Er zijn geen dramatische gebaren, alleen een stil verzoek om opgemerkt te worden en een lichte afgunst op het water zelf - dat kan tenminste omhelzen. Het klinkt alsof verdriet heeft geleerd mooi en gewichtloos te zijn.

Regisseur: Kit Herron

Cameraman: Jeremy Herron

Geluidstechnicus: Mark Lambert

Kleur: Nick Metcalf