Meer nummers van The Last Dinner Party
Beschrijving
In dit lied ruikt alles naar zeezout en warme wijn uit een plastic beker - zo'n beker die je op een bankje aan de kust drinkt, terwijl de tijd traag verstrijkt en het verleden je nog steeds bij de hand houdt. Het gaat over die vreemde zoetheid, wanneer je zelfs de meest pijnlijke herinneringen wilt herhalen, alleen maar om ze weer levend te voelen.
Tussen de regels door komt het ritueel van de eeuwige ‘tweede plaats’ naar voren: half nodig zijn, half geliefd zijn, half sterk zijn. Maar hier is geen medelijden, alleen vermoeide acceptatie. Een subtiele, bijna transparante melancholie klinkt in het ritme van de vloed, die steeds weer terugkeert, zelfs als je er moe van bent. Het gaat over hoe je in andermans voetsporen kunt staan en nog steeds kunt fluisteren: “neem me terug”, wetende dat je niet meer terug kunt.
Songtekst en vertaling
De songtekst van dit nummer is nog niet toegevoegd.