DARRY RING

Een nachtelijke scène, waarin de lamp trilt en de telefoon op stil staat - hier bepalen verlangens alles en worden argumenten aan de deur achtergelaten. De wind van verandering is verpakt in een grappige dreiging: “Ik wil geen ruzie, maar als het moet, gaan we gewoon in bed oorlog voeren”. Het is als een notitieboekje voor latere experimenten - training voor de toekomst, gesprekken over kinderen tussen de sets in de sportschool en beloften in een witte jurk, half serieus, half met een knipoog.

Het klinkt als een mix van onbescheiden zelfvertrouwen en luie passie: constante bereidheid (die je op commando kunt inschakelen), spelen met verboden en tederheid die zich voordoet als uitdaging. Waar anders gaan een pragmatisch plan ( “laten we ons voorbereiden, rekenen, namen geven”) en eenvoudige menselijke zwakheid ( “niet loslaten totdat ze het steeds weer herhalen”) zo natuurlijk samen? Een beetje ironie, een beetje hitte, en het gevoel dat de nacht nog niet voorbij is.