Sucré Salé

Als wazige frames uit een oude film: stukjes melodie, half gedemonteerde zinnen, flitsen van beelden - en dit alles levert een caleidoscoop op, waarin het moeilijk te begrijpen is waar het begin is en waar het einde is. Op de ene plek klinkt het over daken en baaien, op een andere plek verandert een glimlach in een klein feest, en ergens ver weg flitst Tamatave, als een ansichtkaart uit een andere wereld.

Er is een gevoel van een willekeurig gesprek dat op straat wordt gehoord: het is soms serieus, soms grappig, en gaat dan plotseling over in poëzie, wat de auteur zelf zogenaamd niet had verwacht. De muziek hier houdt niet zozeer het ritme vast, maar omarmt al deze fragmenten van gedachten en maakt ze tot één dans. Deze chaos heeft zijn eigen logica: het leven blijkt nog steeds zoet en zout, met vreemde routes en vreugde die van tijd tot tijd tot in de eenvoudigste details doorbreekt.