Sucré Salé

Het is alsof je naar vage beelden uit een oude film kijkt: stukjes melodieën, half uitgepraatte zinnen, flitsende beelden - en dat alles komt samen in een caleidoscoop waarin het moeilijk is om te zien waar het begint en waar het eindigt. Op de ene plek gaat het over daken en baaien, op de andere plek verandert een glimlach in een klein feestje, en ergens in de verte flitst Tamatave voorbij, als een ansichtkaart uit een andere wereld.

Het voelt als een toevallig gesprek dat je op straat hoort: het is nu eens serieus, dan weer grappig, en dan ineens verandert het in poëzie, die de auteur zelf niet had verwacht. De muziek houdt hier niet zozeer het ritme vast, maar omarmt al deze flarden van gedachten en maakt er een samenhangende dans van. In deze chaos zit een eigen logica: het leven blijkt toch zoet en zout te zijn, met vreemde routes en vreugde die van tijd tot tijd doorbreekt in de eenvoudigste details.