Shatta Confessions

De woorden klinken als een straatgesprek na een te luidruchtig feestje - een beetje schor, eerlijk, met ironie op het puntje van de tong. Alles is duidelijk: als de een weg is, komt er wel een andere, de wereld stort niet in, in de “animaleur” zitten toch al genoeg van die “koko-lapins”. In elke regel zit een lichte spot met de onbekwaamheid van anderen en tegelijkertijd een rustige berusting in het feit: het is niet gelukt, het kon niet, nou ja, dan niet.

Onder de beats schuilt het gevoel van zaterdagse vrijheid: wanneer je even diep wilt ademhalen, wilt lachen om andermans drama's en een kleine opstand wilt organiseren tegen alles wat ‘onmogelijk’ is. Het resultaat is een cocktail van sarcasme, straatgeestdrift en een vreemde, maar verkwikkende lichtheid - alsof chaos ook in muziek kan worden omgezet.