Muchachos

Een schitterende etalage en een oorverdovende bas - alsof je door een nachtmarkt loopt, waar geld luider klinkt dan woorden en iedereen zijn eigen rol heeft in een pantomime: de baas met zijn armband, de brigade in de schaduw, de bewaker die te aandachtig kijkt. Het gerinkel van munten en het schorre refrein “bandit, bandit” klinken tegelijkertijd als een uitdaging en als een grap over hun eigen belangrijkheid - de ironie ligt in het feit dat al deze opzichtige luxe onmiddellijk wordt gedevalueerd door luid gelach en een koel"j'm'en balec' - “het kan me niets schelen”, maar dan met een glimlach.

Een ruig broederschap, heftige invallen op het podium en de geur van goedkope sigaretten; ergens tussen spot en eerlijke machtswellust schuilt de warmte van de straat. De tekst is een snelle stroom van metaforen, waarbij elke zin lijkt te zijn opgeschreven in het notitieboekje van een straatbaas: opschepperij, plannen, vluchtige verraad en trouw aan zichzelf. Het luistert als een avondwandeling door een vreemde buurt: luidruchtig, gevaarlijk, maar om de een of andere reden gezellig, alsof je thuiskomt na een gekke dag.