Beschrijving
Het neonlicht van de straat wordt weerspiegeld in het scherm van de telefoon, en binnenin zitten vastgelopen foto's waarop nog steeds twee mensen te zien zijn en ongefilterd gelach. De woorden glijden als het ware van de lippen en vermengen zich met de beat: excuses, flarden van herinneringen, het hardnekkige ‘zoals vroeger’ en de gewoonte om vast te houden aan een gemeenschappelijk verleden, zelfs als dat al aan het verdwijnen is.
Hier is de pijn niet luidruchtig - ze lijkt op een lichte regen na een ruzie, op een secondewijzer die trilt terwijl je ernaar kijkt. De muziek klinkt als een nachtelijke wandeling in je eentje, wanneer trots je verwarmt, maar je handen toch naar die ene, enige persoon reiken. In dit ritme hoor je geen nederlaag, maar een warme en belachelijk eerlijke poging om te behouden wat eeuwig leek.
Songtekst en vertaling
De songtekst van dit nummer is nog niet toegevoegd.