Prowadź Mnie Orle

Vanaf de eerste regels voel je de adem van het bos bij zonsopgang - nog koel, maar al vol beloften voor een nieuwe dag. De adelaar is hier niet zomaar een vogel, maar een gids tussen werelden: met vleugels waarin voorouders slapen en een blik die verder reikt dan het menselijke. Elke beweging is een fluistering van oude verhalen en een herinnering dat een dag meer kan betekenen dan alleen de gebruikelijke cyclus.

De muziek ontvouwt zich als mist boven de boomtoppen: zacht, maar met innerlijke kracht. De slag van de trommel valt samen met de hartslag, en op een gegeven moment vervaagt de grens tussen waar de mens ophoudt en de vlucht begint. Alles om ons heen verandert in symbolen: een draai van een vleugel, een lichtflits, een zuchtje wind. Dit is niet zomaar een lied over de natuur, maar een gevoel van verbondenheid met iets dat groter is dan het alledaagse.

Er is hier geen ironie - alleen ontzag en een lichte plechtigheid. Maar er is warmte, want in deze beelden is er geen mystiek omwille van de mystiek, maar steun: alsof iemand je bij de hand neemt en je omhoog tilt, naar een plek waar vrijheid niet met woorden, maar met ademhaling wordt gevoeld.