Llorarás

Als salsa met een vleugje wraak: het ritme trapt op de schulden uit het verleden, en de woorden komen precies op tijd - “je betaalt voor het lijden”. Hier verandert jaloezie in een koorprofetie, waarbij elke “je zult huilen” klinkt als een snoepje met een knapperige vulling - eerst pijnlijk, dan zoet en ongemakkelijk aangenaam. Het hele verhaal is niet zozeer een schreeuw als wel een zorgvuldig geformuleerde waarschuwing: doe geen kwaad, anders komt het echo van je eigen gebaren op je terug.

In de finale is er een verbazingwekkende lichtheid: de bevrijding is verpakt in een sarcastisch feestelijk gebaar, alsof is besloten om de ketenen af te doen en het verleden op een kerstkarretje weg te slepen. Een mix van zelfrespect en lichte spot verandert het lijden in een les en een dans - hier wordt niet meer naar excuses gezocht, maar wordt een kleine parade van een nieuw leven georganiseerd.