犬とバカ猫

In dit lied ruikt alles naar een verzengende zomer - een zomer waarin het asfalt dampen afgeeft en emoties dikker worden en sterker aan de huid kleven dan zonnebrandcrème. Gesprekken die ooit belangrijk leken, vallen uiteen als zand tussen je vingers, en in plaats daarvan blijven er flitsende blikken en ongepaste glimlachen over. Hij is als een puppy, grappig en hulpeloos, zij is als iemand die te laat besefte dat ze de leiband te strak vasthield.

De tekst is heel eerlijk, zelfs onaangenaam eerlijk: de erkenning dat liefde als een familie was, maar niet meer als liefde functioneerde; dat je op speciale momenten gemakkelijk verdwaalt en de echte persoon naast je niet meer ziet. De ironie is hier zacht, warm - over hoe je, als je verliefd wordt, tegen jezelf kunt spelen. Het voelt bitterzoet aan – als een glas wijn dat wordt geheven ‘op al het goede’ nadat al het goede voorbij is.