HANABI

Soms lijkt het alsof de wereld helemaal leeg is - alles om je heen is hetzelfde, saai, alsof het zijn smaak heeft verloren. Maar zodra er iemand in de buurt is, beginnen zelfs de meest doffe kleuren te stralen. Alsof één aanraking de vermoeidheid kan wegblazen en één blik het alledaagse in een feest kan veranderen.

Het lied klinkt als een bekentenis van zwakte, die onverwachts kracht wordt. Innerlijke twijfels, zelfhaat, pogingen om angst achter woorden te verbergen - dit alles wordt blootgelegd en brengt, paradoxaal genoeg, verlichting. Hier gaat elk ‘nog een keer’ niet over wanhoop, maar over het verlangen om een licht moment steeds weer opnieuw te beleven, er hardnekkig aan vast te houden totdat het een steunpilaar wordt. En waarschijnlijk is dat precies hoe dankbaarheid voor de wereld ontstaat - in het eenvoudige wonder van een ontmoeting, die de hele weg die nog voor ons ligt minder beangstigend maakt.