Білі Черемхи

De lente breekt genereus aan - de regen slaat de bloemen van de takken, de lucht wordt dikker van de geuren en het lijkt alsof de natuur zelf heeft besloten om verliefd te worden. Te midden van deze uitbundigheid staan de witte vogelbessen apart - als een teken dat geluk bij zonsopgang kan worden gevonden. Er is iets sprookjesachtigs aan hun bloei: dromen die plotseling werkelijkheid worden, sterren die vanuit de hemel knipogen, en geloof in de liefde - even moedig en een beetje naïef als de jeugd.

De muziek omhult je als een lentetuin: een beetje plechtig, een beetje teder, met een vleugje feestelijkheid. En terwijl de vogelkers steeds weer bloeit, blijft het geloof dat ook het hart ooit net zo mooi zal bloeien - ondanks de jaren, de regen en de nachten.