Rico

De muziek ruikt meteen naar de dansvloer - plakkerig van de cocktails, maar vol vuur. Daar waar woorden niet meer nodig zijn en blikken beter werken dan welke overeenkomst dan ook. Een beetje brutaliteit, een snufje durf en een zee van beweging - en voilà, de avond verandert in een eindeloos ‘nog een keer’.

Het ritme is heel zoet, maar niet op een kleffe manier, maar op een manier die je hoofd doet tollen, zoals een te sterke mojito. Het klinkt allemaal als een spel: wie wie inhaalt in de bocht, wie het tempo het langst volhoudt. Maar het einde is altijd hetzelfde: je geeft je toch over aan de muziek en laat je meevoeren boven de wolken.

Het nummer doet niet alsof het iets groots belooft. Het fluistert gewoon: “Laten we dansen zolang onze benen het volhouden.” En eerlijk gezegd is dat alles wat je op zulke avonden nodig hebt.