McGregor

De ruwe regels ruiken naar asfalt, waar de vuisten van anderen en je eigen littekens de enige levensschool waren. In elke slag van de knuppel hoor je de steegjes, garages en die tijd waarin ‘de straat bepaalde’ wie je was. De gevechten van gisteren worden legendarisch, de verhalen van vandaag worden een nieuw uithangbord, en ergens daartussenin schuilt die onverzoenlijke loyaliteit aan de roots.

De muziek bevat een ironische paradox: de buurt blijft voor altijd in het bloed zitten, ook al zijn er nu roze haren en glanzende labels omheen. Het lijkt alsof het verleden en het heden vrolijk met elkaar in discussie zijn, en het geluid gooit alleen maar olie op het vuur – ruw, koppig en eerlijk, als een gesprek op de trap onder het geknetter van een neonlamp.