Улетают на юга

Het ruikt naar lente en nat asfalt - alsof het net ergens in de buurt heeft geregend. De brief bestaat uit eenvoudige woorden, even naïef en direct als de hartelijke bekentenissen in een schoolvragenlijst. Er is geen pathos in te vinden, alleen een oprechte verlangen naar een ontmoeting, naar huis, naar een luchtige jurk die in het geheugen is blijven hangen.

In elke regel zit de oprechtheid van een tiener, waar de pijn van het onvervulde naast de hoop staat: “Roep me en ik kom.” De zwanen vliegen naar het zuiden, en met hen verdwijnt ook de kans om dichtbij te zijn, maar toch blijft het geloof dat het lot op een dag milder zal zijn. En dat geloof klinkt even koppig en ontroerend als een liedje dat je voor jezelf zingt in de regen, terwijl je schouders nat worden.