Пролетает лето

De zomer glipt altijd op dezelfde manier voorbij - het leek alsof het net nog warm was, er gelachen werd, sigarettenrook bij de ingang hing, en nu ritselt de krant in de wind en beginnen de bladeren geel te worden. Het lijkt niets bijzonders: een sigaret brandt op, de lucht weerspiegelt zich in de vijver, bomen buigen door de wind... Maar in deze eenvoud klinkt plotseling een signaal - een herinnering dat alles stroomt en terugkeert, als een lus van warmte naar warmte.

En daarin schuilt een vreemde rust: het is niet verwonderlijk dat de zomer voorbijgaat, het is alleen verrassend hoe gemakkelijk hij oplost in de gebruikelijke kleinigheden. Stemmen in de tuin, het geknisper van papier onder de voeten, de scherpe kou die plaatsmaakt voor een nieuwe golf van warmte. Zelfs afscheid lijkt hier geen einde, maar een test van onze kracht. Alles gaat zijn gang: de zonsondergang, de zonsopgang, we laten los, we nemen terug. En in deze wervelwind zwaait de zomer gewoon met de hand en belooft terug te komen.