100

Gedachten die zich in het donker verschuilen, klinken altijd luider dan voetstappen. Hier veranderen ze in een spel met eenvoudige regels: wie zich niet op tijd heeft verstopt, is al gevangen. Het gelach klinkt nu eens dichtbij, dan weer ergens om de hoek, en de straten lijken decorstukken voor een toneelstuk waarin de rollen zijn verdeeld zonder toestemming van het publiek.

Elk ritme is als het tellen van “één, twee, drie” in een kinderspel, alleen is de spanning helemaal niet kinderlijk. Een doolhof van eigen hersenkronkels, de kruidige geur van angst en de opwinding van het zoeken. Je wilt je adem inhouden en kijken of je hart je niet verraadt met een extra slag.