Matahari

Als een handgeschreven notitie in een dagboek tussen twee dansen door: mythen komen naar het feest en blijven tot de ochtend. Hier zijn Malinche, Cleopatra en Medusa aanwezig, als een reeks legendes die tegelijkertijd knipogen en uitdagen. Het ritme herhaalt de mantra “soy la que mata”, en elke “mata” gaat niet over geweld, maar over het vermogen om oude rollen te verbranden en de sleutels van andermans verwachtingen vrolijk weg te gooien. De stem verandert in een schoen-drum: fluistert, schreeuwt, stimuleert de dans, waar je zowel grillig als roofzuchtig en volkomen kalm in je brutaliteit kunt zijn.

Warmte en lichte ironie - zoals in een briefje dat op de keukentafel is achtergelaten: “verontschuldig je niet voor je warmte”. Hier worden plafonds en overbodige regels doorgehaald, verandert de huid van kleding, als een slang - en dat maakt het alleen maar beter. Het lied is geen instructie, maar een uitnodiging: kom, spring, voel de kracht en lach mee; meisjesachtige kracht, verteld zonder pathos, met een vonk en zonder overbodige ernst.