Need

Het zenuwachtige licht van de schijnwerpers, de benauwde lucht in de club en het gevoel alsof je gedachten in de war zijn geraakt in de bedrading tussen je lichaam en je hoofd. Woorden klinken hier als krassen op glas - soms liefdevol, soms kwetsend, en daartussenin - een trilling, samengeperst in een vuist. De zang lijkt op een bekentenis die door de make-up, de glitters en het lawaai van de menigte heen breekt, maar om de een of andere reden te persoonlijk blijft.

Het lijkt allemaal op de dans van iemand die glimlacht en zijn handen naar het publiek uitstrekt, terwijl hij van binnen uit elkaar valt en vraagt: “Zie je me? Wil je me?”. Het zoete en kwetsbare vermengt zich met het scherpe en pijnlijke, en het ritme houdt vast aan de hardnekkige hoop dat zelfs in deze vuile oprechtheid redding te vinden is.