Şașkın

Vanaf de eerste seconden klinkt het als een vreemd feestje op het snijvlak van twee werelden: het is ofwel een folkloristisch ritueel, ofwel een experiment in de keuken van vrienden, waar de een een tamboerijn heeft gevonden, de ander een synthesizer en de derde gewoon op de maat meelacht. Lachen, geschreeuw en muziek zijn zo met elkaar verweven dat het lijkt alsof het lied zelf niet kan beslissen of het een serieus gebed of een vrolijke parodie moet zijn.

Deze chaos heeft zijn eigen charme - alsof het een oude binnenplaats is, waar kinderen op blote voeten rondrennen, volwassenen luidruchtig aan tafel zitten en de buurman plotseling zijn melodie op de accordeon inzet. Het resultaat is een levendige mix: een beetje wild, een beetje absurd, maar zo levendig dat je gaat geloven dat muziek niet ‘correct’ hoeft te zijn om een feestelijk gevoel te geven.