SORMA

Applaus en muziek wisselen elkaar af alsof het leven zelf een concert in de keuken heeft georganiseerd: luidruchtig, chaotisch, maar om de een of andere reden aangenaam. Eerst klinkt een bekentenis van een fout, die zo in de categorie ‘klassieker van het genre’ past - wanneer alles instort, maar jij toch de schuldige blijft. Daarna volgt een soepele overgang naar een chaos van beelden: rozen, zon, vreemde wegen en bepaalde regels die toch niemand van plan is na te leven.

Dit liedje wil niet serieus overkomen - het gaat eerder over hoe grappig en vreemd excuses kunnen klinken als ze onder begeleiding van een beat en applaus worden gebracht. Het resultaat is tegelijkertijd ironisch en een beetje ontroerend: alsof het leven weer een grapje heeft uitgehaald en de muziek meespeelt.