narin

De woorden vallen hier uiteen als as van een sigaret - ze klinken nog wel, maar hebben geen betekenis meer. De liefde is verloren, maar de herinnering houdt hardnekkig vast aan beelden: foto's, lege parken, gesprekken die je met een gum zou willen uitwissen. Alles lijkt wankel en onwerkelijk - mensen zijn dichtbij, maar het heeft geen zin, alsof iedereen zijn rol speelt in een nachtelijk toneelstuk.

Er zit een lichte naïviteit in de bekentenis: “Ik dacht dat het hart één was, maar dat bleek niet zo te zijn.” Daarin schuilt een bijna kinderlijke verbazing, vermengd met de vermoeidheid van een volwassene die de prijs van bedrog en beloften al kent. En toch breekt er temidden van al deze nevel een tederheid door: het waren niet de woorden, niet de beloften, maar de ogen die zo bijzonder waren. Juist die verraden de waarheid, die geen enkele zin kan bevatten.

Het resultaat is een bittere bekentenis over hoe de nacht een mens vreemd maakt en de ochtend nog verder weg. Maar in deze droefheid schuilt iets warms en eerlijks: een bekentenis van zwakte klinkt altijd levendiger dan de meest correcte woorden.