Nevermore

De holle echo van november en de geur van ijskoude lucht, die zelfs muren niet kunnen tegenhouden. In deze regels zit vermoeidheid, die niet luid huilt, maar zachtjes ritselt in de hoeken, als oude brieven. De woorden vallen als zware stenen, zonder kracht en glans, maar proberen toch hun vorm te behouden, zoals de gewoonte om rechtop te gaan zitten als je wilt gaan liggen.

Er is iets vreemd moois aan, bijna als de eerste rijp op het asfalt: koud, pijnlijk, maar om de een of andere reden wil je ernaar kijken. Een dun draadje hoop strekt zich nog steeds uit door de duisternis: als het licht van een lantaarn dat je vanuit het raam ziet wanneer je denkt dat er niemand meer zal komen. En daardoor voelt het van binnen niet alleen leeg, maar ook op een bepaalde manier warm - alsof het verdriet plotseling heeft leren ademen.