WKURWELEPSZEPOGO

Gesloten tanden en een kooi van prefab blokken laten het geluid klinken alsof het de lucht uitperst en alleen gebroken zinnen achterlaat die zich herhalen als een bezwering: open het raam, laat ze het horen, blaas de stad op. In deze woorden zit niet zozeer een oproep, maar eerder vermoeidheid, cynisme en een kinderlijke poging om zich luider te laten horen; het gezoem van de luidsprekers, de echo's van Poolse woorden en gebroken beelden vormen samen een stedelijke bekentenis, waar het tegelijkertijd grappig en eng is. Door de stroom van stemmen klinken opschepperij, bedreigingen en huiselijk geweld, alsof de gesprekken van de buren zijn veranderd in een rapverslag uit de achterbuurten, waarbij iemand zingt, iemand schreeuwt en iemand op de snaren van een denkbeeldige gitaar slaat. Dit hele mengsel klinkt bijna huiselijk: eenzaam, met warme ironie en een vleugje wrok tegen de wereld die leert om door scheuren te ademen.