PROVENZA

Het klinkt als een gesprek dat makkelijk zou kunnen eindigen met “oké, ik kom eraan, wacht even”. Een beetje brutaal, een beetje lui, met een vleugje provocatie - en dat alles op een ritme dat lijkt te zijn gemaakt voor nachtelijke straten, de geur van zoete rook en eindeloze “wat kan er misgaan?”. In elk woord voel je het spel: het lijkt serieus, maar eigenlijk weet iedereen dat het morgen gewoon weer een verhaal voor vrienden in de vroege uurtjes zal zijn.

De muziek is hier als frisdrank met rum - licht, maar met karakter. Je wilt terug naar die tijd toen de belangrijkste beslissingen waren ‘wiens luidspreker je zou nemen’ en ‘welk nummer je daarna zou draaien’. En verder gaat het vanzelf: reggaeton, een paar blikken, een paar toevallige bekentenissen, en het is al duidelijk dat de oude vonken de weg terug nog goed weten.