Школа не нужна

De sfeer is alsof de schoolgang in een nachtclub is veranderd: pau-pau-pau, geschreeuw, zaklampen en vreemde regels die je gemakkelijk over je schouder kunt gooien. Hier is de ideologie in gescheurde spijkerbroeken: haat tegen verontrustende muren, minachting voor diploma-uitreikingen en kantoren, opschepperij die ruikt naar goedkope chardonnay en sigaretten tijdens de les. Alles is luid, brutaal en een beetje grappig - alsof onverschrokkenheid voor één nacht te huur is.

Achter deze bravoure gaat een theatrale melancholie schuil: woorden over bloed, over termijnen en ‘niet volwassen worden’ klinken niet als een plan, maar als een somber decor voor een show. Er klinkt gelach, er vliegen foto's in het rond, de betekenis wordt doorgekruist - en er komt een sprankelende woede naar voren met tienerpoëzie over zelfvernietiging, die meer pathos heeft dan voortgang naar de finale.