Llevadme a mi Extremadura

Het lied ruikt naar veldkruiden en ouderwetse droefheid: het vraagt om naar het vaderland - Extremadura - te worden gebracht en in de wind te worden verstrooid, om meststof voor de oogst te worden. In deze regels ruik je zowel chloroform als de tedere hardheid van de aarde: ruw, maar mannelijk betrouwbaar – als een strooien deken die je zonder schaamte op de koude drempel van herinneringen kunt leggen.

Alles is doordrongen van een cyclus - vertrek, een flits van herinneringen en wedergeboorte in elke aar. Het verlangen van de immigrant gaat over in een bijna magische belofte van onsterfelijkheid: sterven - en meteen terugkeren in elke spruit. Dit is geen dramatische monoloog, maar een tedere instructie om te veranderen in stof, in de geur van rozemarijn en in datgene wat de aarde weer zal voeden.

Een beetje ironisch en huiselijk warm: alsof je klaar bent om in de wind te verstuiven, maar tegelijkertijd trots bent om deel uit te maken van de oogst, deel uit te maken van die velden en wegen die ooit leeg achterbleven. De muziek lijkt het oude dorp te omhelzen, het verleden door de vingers te laten glijden en te zeggen: de plek is wat wacht, en waar het hart ook heen gaat, het zal toch de weg naar huis wijzen.