CIBELES

Een onafgemaakte bekentenis - als een briefje dat tussen de pagina's van een kast is achtergelaten: de pijn verbergt zich in het onuitgesprokene, en het verzoek om ‘op te stijgen’ weerklinkt als een echo in een lege zaal. De jurk is aangetrokken voor de parade, op de handpalmen zijn sporen van bloed en zweet te zien, en dit alles lijkt op trofeeën na een voorstelling, waar plezier en ziekte naast elkaar bestaan. Een gevoel van teruggave en hergave: iemand investeerde, iemand gaf in ruil daarvoor los.

De kroning en de vleugels zijn door elkaar gehaald - de kronen sierden, terwijl de vleugels dienden als ticket naar de vrijheid, naar het vertrek. De schoonheid blijft onveranderlijk, maar de levensles is hard: niemand is onvervangbaar, en de wedstrijd duurt negentig minuten, soms met onverwachte toevoegingen. Het streven om meer te geven bleek een wetmatigheid die in eigen voordeel werkte.

Trots en koppigheid zijn belangrijker dan stille onderdanigheid; het is beter om met een gebroken hart te staan dan op je knieën te leven met een heel hart. De wens voor het goede wordt uitgesproken door middel van verwijten - en daardoor klinkt het nog warmer: de bereidheid om terug te keren - één keer, duizend keer - blijft, ondanks de littekens. Aan het einde - een mengeling van ironie en nederigheid: liefde als een legende die je toch opnieuw wilt beleven.